لیگ یک فوتبال ایران در فصل جاری میزبان مربیان مطرحی بود ، ولی مشهورترین آن ها بی‌تردید محمد مایلی‌کهن است که سابقه ی نشستن روی نیمکت تیم ملی را هم دارد . او هدایت ملوان پرطرفدار را به عهده گرفت و تیم جوانی ساخت که از شروع مسابقات در کورس صعود بود و صدرنشینی را هم تجربه کرد ، ولی با دو نتیجه ی ضعیف در دو هفته ی اخیر احتمال صعود این تیم به حداقل رسیده است . ملوان هفته ی گذشته مغلوب پارس جنوبی شد و این هفته در انزلی مقابل خونه به خونه به تساوی رسید تا به رده ی چهارم سقوط کند و برای بازگشت به لیگ برتر باید منتظر اتفاقات عجیبی باشد .
همزمان با تساوی ملوان در انزلی که با درگیری لفظی مایلی‌کهن با یک خبرنگار جوان همراه شد و او به خاطر سن پایین این خبرنگار از جواب دادن به سوالاتش طفره رفت ، نیوکاسل موفق شد جواز بازگشت به لیگ برتر انگلیس را به دست آورد . نیوکاسل هم مثل ملوان فصل گذشته به دسته ی پایین‌تر سقوط کرد ، ولی رافا بنیتس را حفظ کرد و این مربی طبق وعده‌یی که به هواداران داده بود ، توانست این تیم پرطرفدار را به صحنه ی اول فوتبال انگلیس برگرداند . او بر خلاف مایلی‌کهن ترجیح داد اسکلت تیمش را حفظ کند و از همان هفته‌های اول مشخص بود که یکی از تیم‌های صعودکننده خواهد بود .
در سال‌های اخیر مربیان مشهوری تصمیم گرفته‌اند در دسته دوم مربی گری کنند و به ماموریت سخت و خاص صعود تن داده‌اند . وقتی یوونتوس به دلیل تبانی به دسته دوم فرستاده شد ، دیدیه دشان هدایت این تیم را قبول کرد و با وجود کسر امتیاز اولیه موفق شد این تیم را به لیگ ایتالیا برگرداند . اتو رهاگل ، مربی مشهور آلمانی هم در سال ۱۹۹۶ روی نیمکت کایزرسلاترن سقوط کرده نشست و نه تنها این تیم را به بوندس‌لیگا برگرداند که سال بعد موفق شد این تیم را در رقابت با بایرن مونیخ به مقام قهرمانی برساند . کلودیو رانیری هم قبل از رفتن به لستر ، هدایت موناکو را در دسته دوم فرانسه به عهده گرفت و توانست این تیم را به لوشامپیونا برگرداند ، هرچند بعداً جایش را به ژاردیم داد .
مایلی‌کهن نمونه ی ایرانی این مربیان است که ریسک مربی گری در لیگ یک را با شرایط خاصش پذیرفت . هرکدام از این تیم‌های اروپایی که در بالا به آن ها اشاره شد ، نقاط مثبت و منفی‌شان را داشتند و نمی‌توان آن ها را با یکدیگر یا ملوان مقایسه کرد . با این حال طبیعی است که انتظارات از مربی اسبق تیم ملی وقتی روی نیمکت یک تیم پرطرفدار و تازه سقوط‌کرده ، می‌نشیند ، صعود و بازگشت سریع به لیگ برتر باشد ، حتی اگر خودش ادعا کند که چنین وعده‌یی نداده است . مایلی‌کهن تغییرات زیادی در تیم ملوان به‌وجود آورد و خودش مدعی است که تیمش را نه برای صعود که آینده‌نگرانه بسته و بازیکنان جدید می‌توانند سال‌ها برای این تیم بازی کنند ، ولی این موضوع برای هواداران در اولویت نیست و آن چه برای آن ها اهمیت بیشتری دارد ، دیدن دوباره ی ملوان در جمع تیم‌های برتر فوتبال ایران است .
مایلی‌کهن ساعاتی بعد از شکست تیمش مقابل پارس جنوبی در مصاحبه با یک خبرنگار بیست و چند ساله در انتقاد جدیدی از کی‌روش مدعی شد که نباید درباره ی عملکرد او در تیم ملی بزرگ نمایی کرد و از کجا می‌دانیم اگر مربی ی دیگری روی نیمکت بود ، نمی‌توانست تیم ملی را به جمع ده تیم برتر جهان برساند ؟ با همین استدلال باید از مایلی‌کهن پرسید ، اگر مربی ی دیگری جای او بود ، نمی‌توانست ملوان را با توجه به بضاعت بازیکنان و حمایت هوادارانش به لیگ برتر برگرداند ؟
"آی اسپورت"
2 replies on “راه بنیتس ، راه مایلی‌کهن”
به نظر من فقط تقصیر مایلی کهن نیست !
مقصر اصلی ، شخص دنیامالی و هیات مدیره هستن که شرایط بدی رو می خواستن به آقا فرهاد تحمیل کنن و بازیکنان قدیمی رو رد کردن که ايشون قبول نکرد و استعفا داد و دستیاری مجید جلالی تو پیکان رو ترجیح داد …!
با احترام به آقای مایلی کهن ، ایشان از جمله مربیان سنتی و تاریخ گذشته ی فوتبال ایران و متعلق به نسل شایان احترام بهمن صالح نیا ، پروین و … است . فوتبال امروز دنیا دانش فنی بالا می خواهد و مربیان علاوه بر علم مربی گری باید از هوش هیجانی بالا و توانایی تجزیه و تحلیل برخوردار باشند و با علم روانشناسی آشنا باشند . امثال آقای مایلی هم تا دیر نشده باید برای حفظ احترام و آبروی خود ، بازنشستگی پیشه کنند و جای خود را به جوان ترها بدهند .
نظرات بسته شده است.