امروز باز هم هزاران نفر بر مزار سیروس قایقران در «کلیور» انزلی که زادگاه او نیز بود ، خواهند رفت تا یاد و نام بازیکن بزرگ و دوست‌داشتنی فوتبال ایران را گرامی بدارند . از همبازی‌ها ، دوستان و دوستداران قدیمی سیروس این انتظار هست که در مراسم نوزدهمین سالگرد مسافرت بدون بازگشت او شرکت کنند اما خیل جوانان و نوجوانانی که هرگز حتی کاپیتان را ندیده‌اند چرا ؟
۱۷ فروردین ۷۷ که اتومبیل سیروس هنگام سفر به تهران و در حوالی امامزاده هاشم با کامیونی برخورد کرد و سیروس و راستین ، پسر شیرین سخن او جان سپردند ، جوانان ۱۸ یا ۱۹ ساله ی کنونی هنوز به دنیا نیامده بودند . پس چرا اغلب حاضران در مراسم یادبود سیروس را همین جوانان تشکیل می‌دهند ؟ آن ها از پدران خود درباره ی سیروس چه شنیده‌اند ؟
آمار و ارقام البته گویای همه چیز هست . قایقران بسیاری از عناوین «اول» را در فوتبال انزلی ، گیلان و ایران در اختیار دارد . او اولین بازیکنی است که در ۱۷ سالگی برای تیم بزرگسال ملوان بازی کرد . ملوان آن دوران که پرسپولیس و استقلال را شکست می‌داد و لرزه بر اندام حریفان می‌انداخت . او اولین بازیکنی است که در فاصله ی ۴۸ ساعت ابتدا دو گل به پرسپولیس و سپس یک گل به استقلال زد تا جام قهرمانی حذفی فوتبال ایران را ملوان در سال ۶۹ به انزلی ببرد . او اولین بازیکن تاریخ فوتبال ایران است که با پیراهن یک تیم شهرستانی (ملوان) بازوبند کاپیتانی تیم ملی ایران را در جام ملت‌های ۱۹۸۸ بر بازوی خود بست . او اولین بازیکنی است که با گل استثنایی‌اش به کره جنوبی مغرور که تازه از جام جهانی ۹۰ بازگشته بود ، نخستین قهرمانی فوتبال ایران در آسیا پس از شکست‌ها و ناکامی‌های فراوان را در دهه ی ۶۰ خورشیدی موجب شد .
او اولین بازیکنی بود که همچنان در نقش سرمربی آن هم در یک تیم بدون تماشاگر به نام کشاورز دست به کار بزرگی زد و با میدان دادن به جوانان گمنام و بدون حامی و ساختن نسلی جدید نه فقط مدتی آن تیم را به رقیب جدی پرسپولیس و استقلال تبدیل کرد ، که اصطلاح «بنزین سبز» را با معرفی جوانان خوشفکر در ادبیات روزنامه‌نگاری ورزشی در ایران پدید آورد .
می‌توان نمونه‌های دیگری از این اولین‌ها را نوشت اما سیروس در زندگی نیز از بسیاری جهات اولین بود و عشق مردم به او بیشتر از همین جهت است . قایقران بدون تردید اولین بازیکن فوتبال ایران بود و شاید البته آخرین که اتومبیل بی‌ام‌و خود را فروخت و رنو خرید تا هزینه ی تحصیل و اقامت چند دانشجوی رودباری را پرداخت کند که در زلزله ی ۳۱ خرداد ۶۹ تمام اعضای خانواده و همه‌چیزشان را از دست داده بودند . بسیاری از کسانی که صحنه ی تصادف سیروس را دیدند ، از خود پرسیدند که سیروس قایقران باشی و کاپیتان فوتبال ایران و بازیکن لیگ قطر و آنگاه سوار رنو شوی ؟
کاش سیروس امروز دقایقی سر از خواب و خاک برمی‌داشت و میان دوستان و دوستدارانش می‌آمد تا از زبان آن ها می‌شنید که پس از گذشت ۱۹ سال نیز هنوز و همیشه اولین بلکه برترین و بهترین است .
"ایران ورزشی آنلاین - سهراب صداقت"
