روزهای اول آمدنش به فضیلتی غریب دچار بود ؛ عادت نداشت قهر کند ، لجبازی کند ، زیر و رو بکشد ، بین آدم‌ها خط باریکی ترسیم کند و دوست یا دشمن‌شان کند . مثل آدم‌های بالغ رفتار می‌کرد . چنان به پیروزی تیم‌ملی ولع داشت که شک برده بودیم یک جایی وسط شجره‌نامه ی موزامبیکی‌اش جدوآباد آریایی هم داشته و خبر نبودیم .
حالا ، شش سال بعد از اولین روزها ، چیزهای تازه‌تری یاد گرفته . یاد گرفته نظم را به‌هم بریزد و توی دنیای بی‌نظمی که ساخته بیش‌تر از حقش بخواهد . یاد گرفته به عوض جلسات چندساعته با این و آن و سپرِ تیم‌ملی شدن و حل کردن معادلات فوتبال پشت درهای بسته و میکروفون‌های خاموش ، پشت هم بیانیه دربیاورد و فغان مظلومیت سربدهد و تیم‌ملی را سپر خودش کند . جماعت اهل فضل ما را شناخته و یاد گرفته چه‌طور شبیه آن‌ها درست وسط جایی که نباید جار و جنجال راه بیندازد و چاقو را روی گلوی تیم‌ملی بگذارد و بیش‌تر بخواهد . یاد گرفته این‌طور ارزان‌تر درمی‌آید و بیش‌تر سر زبان‌ها می‌افتد و مردمِ چشم به دهان هم حتماً بیش‌تر به پایش می‌افتند . که اگر هرچیز سرجایش باشد و هرکار به موقع انجام شود بیش‌تر نصیبش نمی‌شود و برای بیش‌تر باید میز را به‌هم بزند و گربه برقصاند . توی حساس‌ترین روزهای فوتبال که یک شکست محتمل در دوحه همه چیز را به خانه ی اول برمی‌گرداند ، برای چندمین بار آسِ رفتنش را رو کرده . درست وسط جایی که نباید . آن‌قدر بی‌موقع و نابه‌جا که این‌بار حتی قلعه‌نویی هم گفته هرطور هست نگهش دارید .
لابد این همان چیزیست که ما ساخته‌ایم ؛ زندگی در پناه بحران . نمونه ی تمام عیاری از خودمان . آن‌قدر که از دیدنش منقلب بشویم و انگشت به دهان ببریم که شگفتا از این کی‌روش که چه‌قدر هم‌پوست و هم‌گوشت و هم‌استخوان ما شده . که آن‌قدر به خودش ولع دارد که بی رویت شجرنامه هم شک‌مان یقین بشود و باور کنیم از همه‌ی ما ایرانی‌تر است ! اصلاً چه طوری می‌شود که این‌طوری می‌شود ، فدراسیون و وزارت ورزش و متولیان دیگر چه‌قدر مقصر این بازی‌های غیرحرفه‌یی‌اند . از کدام کی‌روش به این کی‌روش رسیدیم و از این کی‌روش به کجا قرار است برسیم . انگشت اتهام را هرطرف که بگیریم حالا وقتش نیست . این جنگ تازه یک بازنده ی واقعی بیش‌تر ندارد ؛ تیم‌ملی . پدر مظلومی که فرزندانش از دایی 2009 و نکونامِ 2011 تا کی‌روش امروز هربار یک‌طوری سکته‌اش می‌دهند و لحد میت را زودتر از عربستان و کره و قطر روی سینه‌اش می‌خوابانند . چیزهایی که هر بار بیش‌تر از قبل یادمان می‌اندازد که چرا همیشه بازنده‌ایم .
"علیرضاارژنگ زاده _ آی اسپورت"
0 replies on “ایرانی‌تر از خودمان”
شخصيت برانكو با شخصيت كي روش از زمين تا آسمان است … زماني بزرگ خواهيم ماند كه براي بزرگان ارزش قایل شويم . بزرگاني اهل دانش و علم و فن .