تاریخ از بی‌حیایی‌ها خواهد نوشت ؛ ملت فراموش‌کار

این روزها در فضای مجازی اگر کمی وقت بگذرانید ، مسایلی را به چشم می‌بینید که اگر نیمی از آن‌ها را می‌شنیدید ، غیرممکن بود باور کنید . در این روزها که هجمه‌یی تند از سوی هواداران ، بدرقه ی راه ملی‌پوشان‌مان شده است ، صفحات منتسب به بازیکنان و اسطوره‌های پرسپولیس تبدیل شده است به میعادگاهی و جایی برای دورهمی معترضان . جایی که هواداران احساسی‌مان برای سرافکندگی کارلوس کی‌روش در جام جهانی لحظه‌شماری می‌کنند . اما نکته ی آشکار و امیدوارکننده‌یی که به چشم می‌خورد ، این است که سرافکندگی کارلوس کی‌روش ، شوربختانه گره خورده است به عزت و ذلت تیم‌ملی کشورمان . در نگاه اول این یک دوگانگی‌ست ؛ رد پای امید دیده می‌شود ، از این منظر که تا وقتی پای تیم‌ ملی عزیزمان در میان است ؛ تاج ، کی‌روش ، پیشکسوت و باشگاه در زیر آن قرار بگیرند . اما انگار ما ساده بودیم ، اصلا و ابدا این‌گونه نبود . کار از کار آن‌چنان گذشته است که هواداران بی‌شمارمان پا را از گلیم‌شان آن‌قدر فراتر برده‌اند تا بدون رودربایستی آرزوی شکست ایران را برای هم‌دیگر ‌بنویسند .

شوری این قضیه آن‌قدر در آمده است که میان هواداران پرسپولیس نظرسنجی گذاشته شده است که : «آیا مایل هستید تیم‌ ملی در جام جهانی نتایج خوبی کسب کند ؟» نحوه ی مطرح کردن سوال همان‌ اندازه شبهه‌برانگیز و البته توهین‌آمیز محسوب می‌شود ، همان‌اندازه هم پاسخ اکثریت ناامید کننده‌‌تر است . جایی که «خیر دوست نداریم تیم‌ملی موفق باشد» آرای بیشتری در میان هواداران پرسپولیس کسب می‌کند . البته درست است که این‌گونه نظرسنجی‌ها فاقد اعتبار محسوب می‌شوند ، همان‌طور که در اکثر نظرسنجی‌ها که از برنامه‌های ورزشی صداوسیما پخش می‌شود ، هرجایی که پای یک پرسپولیسی ، و یا پای منافع پرسپولیس در میان باشد ، تکلیف نظرسنجی از همان ابتدا بی‌برو و برگرد مشخص است . شوری این بی‌منطقی آن‌قدر در آمده است که سال‌هاست واژه ی نظرسنجی و صدرنشینی پرسپولیسی‌ها‌ در آن ، سوژه ی کاربران شبکه‌های مجازی شده است . البته این حمایت هواداران پرسپولیس ، از ستاره‌ها یا منافع شخصی‌شان ، گرچه متعصبانه هم باشد ، جای نقد و گلایه ندارد . اما مساله ی حایز اهمیت این است که چرا جمعی از هواداران پرسپولیس که بسیار محترم هم هستند ، آرزوی شکست تیم‌ ملی کشورشان را دارند ؟ آیا به دلیل خط خوردن سیدجلال حسینی است ؟ آیا به دلیل موضع مدیرعامل ، سرمربی و اسطوره ی تیم محبوب‌شان که علیه تیم‌ ملی است ؟ برای پاسخ به این مسایل جای آن‌که ریشه‌یابی اجتماعی شود باید از منظر فرهنگ‌شناسی به آن نگاه کرد . یکی از دلایل این هجمه ی هواداران فوتبال مربوط می‌شود به ماجرای سیدجلال حسینی . بازیکنی که با تصمیم کادرفنی در لیست انتظار تیم‌ ملی قرار گرفته است . حتماً جمله ی عجیب حمیدرضا گرشاسبی را در یاد دارید : «وقتی سیدجلال به الجزیره گل زد با خودم گفتم از تیم‌ ملی خط خورد .» و این نظریه ی مدیرعامل محترم باشگاه پرسپولیس ، با تایید برانکو ایوانکوویچ همراه شد تا ارکان باشگاه فرهنگی ورزشی پرسپولیس به میلیون‌ها هواداران‌شان مسیری را نشان دهند از یک ناسپاسی ؛ از این که تیم‌ ملی بیگانه‌ست ، از این که ایران دشمن است ، از این که مشت‌ها را گره زنید برای تیم‌ ملی . مسیری به یک بی‌راهه‌ ، هم‌سو شدن با یک بی‌حیایی .

کارد می‌زدی خونش در نمی‌آمد . مردم او را می‌خواستند ، هواداران او را صدا می‌زدند ، هیات مدیره برای توافق با او به انتظار نظر قطعی سرمربی بود اما برانکو ایوانکوویچ او را نمی‌خواست . برانکو ایوانکوویچ به خوبی می‌دانست با آمدن سیدجلال حسینی مجبور است قید قرارداد با هموطنش لوکا ماریچ را بزند . همه چیز آن‌قدر شبهه‌برانگیز بود که سیدجلال حسینی در مصاحبه‌یی در تاریخ ۲۱ تیرماه ۱۳۹۴ بگوید : «از محبت هواداران ممنونم . اما مساله مهم نظر آقای برانکو است که مرا نمی‌خواهد . من همین‌جا می‌گویم اگر آقای برانکو بگوید من را می‌خواهد ، من بدون هیچ‌گونه قید و شرطی به پرسپولیس می‌آیم .» اما برانکو هیچ اعتقادی به ملی‌پوش باشگاه نفت ، سیدجلال حسینی نداشت . جایی که لیست ورودی و خروجی پرسپولیس توسط برانکو ایوانکوویچ به باشگاه داده شد اما خبری از نام جلال حسینی نبود ؛ حتی در بخش آلترناتیوها هم خبری از بازیکن محبوب سرخ‌پوشان ، که آن روزها زیرنظر کارلوس کی‌روش در تیم‌ ملی تجربه پس می‌داد ، نبود . برانکو به او اعتقاد نداشت . سیدجلال را تمام شده می‌دانست . شایعات می‌رفتند و می‌آمدند ، راوی خبر آورده بود که برانکو ایوانکوویچ از زلاتکو کرانچار که سابقه ی همکاری با جلال حسینی را در سپاهان داشته ، مشاوره‌هایی را هم گرفته است . محمدحسین نژادفلاح به سیدجلال حسینی می‌گوید ؛ منتظر بمان تا آقای برانکو با آمدنت به پرسپولیس موافقت کند . امیدها زنده شده بود که برانکو به چنین خواسته معقولانه‌یی لبیک بگوید اما در عین ناباوری برانکو گفت ؛ محسن بنگر ، علیرضا نورمحمدی و حتی مایکل اومانا را دارد و هیچ نیازی به بازیکنی همانند جلال حسینی ندارد . با همین گفته‌های آقای برانکو ، پرونده ی سیدجلال حسینی در عین ناباوری برای رسیدن به پیراهن پرسپولیس بسته شد . اما مساله تصمیم برانکو بود ؛ عقاید برانکو بود . هواداران به ناچار به این خواسته احترام گذاشتند . گرچه تصمیمی که به اذعان کارشناسان و همان هواداران باعث شد یکی از حماسی‌ترین قهرمانی‌های پرسپولیس در فصل پانزدهم از بین برود . اما کاش آقای برانکو به هواداران توضیح می‌داد چه دلیلی وجود داشت که نورمحمدی و بنگر در تفکرات وی جای داشتند اما ملی‌پوشی چون سیدجلال حسینی نداشت . کاش گفته می‌شد ، چرا لوکا ماریچ به پرسپولیس آمد اما سیدجلال نه . و یا این اواخر چرا یکی همانند زلاتکو ایوانکوویچ بر روی نیمکت می‌نشیند . مسایلی که درست یا غلط خواسته ی سرمربی‌ست و باید به آن احترام گذاشت .

وقتی از نسیان قرن گفته می‌شود ، منظور تنها حال و هوای برانکو ایوانکوویچ که آن روزها سیدجلال حسینی را نمی‌خواست ، نیست ، بلکه مساله ی هواداران متعصب و فراموش‌کارمان هستند که چنین مسایلی را زودتر از آن‌چه گمان می‌شود از یاد می‌برند . یکی همانند آقای برانکو که امروز به حمایت از جلال حسینی می‌پردازد و به گفته‌های حمیدرضا گرشاسبی که اعتقاد دارد گل زدن سیدجلال حسینی به الجزیره امارات باعث خط خوردن وی از تیم‌ ملی شده است ، پر و بال می‌بخشد ؛ یک اعلام جنگ بزدلانه . آقای برانکو تا جایی که مردم حضور ذهن دارند ، این شما بودید که سیدجلال حسینی را نمی‌خواستید و اعلام داشتید او یک بازیکن تمام شده است . البته شما بودید که کنفرانس به کنفرانس به تعریف و تمجید از توریست‌های اوکراینی آلکسی پلی‌یانسکی و ولادیمیر پریموف می‌پرداختید . آیا فراموش کرده‌اید که برای قرارداد با هموطن‌تان روی خواسته ی میلیون‌ها هوادار خط قرمز کشیدید ؟ موضوع جالب‌تر هم می‌شود ، جایی که علی کریمی بعد از حذف سیدجلال حسینی از لیست تیم‌ملی می‌نویسد : «تقصیر خودته سیدجلال ، وقتی می‌زد تو سرتون که نمی‌تونید اندازه ی رونالدو بپرید ، باید روبه‌روی اون آقا دلاله می‌ایستادی .» و برانکو ایوانکوویچ این ادبیات مشمئز کننده را که حتماً برای وی ترجمه کرده‌اند با لایک کردن ، تایید می‌کند .

مثلث جالبی شده‌اند سید جلال ، علی کریمی و برانکو . زمانی هیچ‌کدام چشم دیدن هم‌دیگر را نداشتند اما امروز مقابل منافع ملی برو و بیا به راه انداخته‌اند . انگار مردم یادشان رفته است که همین آقای علی کریمی پس از جام جهانی ۲۰۰۶ حسابی از خجالت برانکو ایوانکوویچ در آمده بود و اصلاً ایشان را «مربی» نمی‌دانست . اما امروز شاهد آن هستیم که مردم هم فراموش‌کار شده‌اند ؛ شاید هم دل‌شان نمی‌خواهد گذشته و حقایق واکاوی شود . عیبی ندارد ، با این افکار به خوبی آشنایی داریم ؛ افکاری که سرمربی تیم‌ملی آن را با لبخندی تلخ «افکار مریض» ‌قلم‌داد می‌کند . البته نباید به هواداران پرسپولیس و حتی بعضی از هواداران استقلال که با خط خوردن سیدحسین حسینی ، وریا غفوری دل‌شکسته شده‌اند ، تاخت . آن‌ها احساسی هستند و فراموش‌کار . آن‌ها مسیری را پیروی می‌کنند که اسطوره‌ها و سرمربی محبوب‌شان به آن‌ها نشان داده است . مسیری گرچه حقارت‌آمیز .

اما برای آن‌که خیال هواداران پرسپولیس ، آقای اسطوره‌ ، سرپرست باشگاه پرسپولیس جناب گرشاسبی ، آقای برانکو ، و سایر منتقدان و عزیزان راحت شود ، باید گفت که کارلوس کی‌روش پس از جام جهانی دیگر سرمربی تیم‌ ملی نخواهد بود و هرگز هم لازم نیست سارانسک را به مقصد تهران ترک کند . این تیم‌ ملی درو شده ، این بازی‌های لغو شده ، این سردردهای کارلوس کی‌روش ، این اردوهای نیمه‌کاره ، این بی‌حیایی‌ها و نظرسنجی‌ها کار تیم‌ ملی را آن‌چنان یک‌سره کرده است که خوشبین‌ترین هوادار تیم‌ملی هم دیگر به انتظار یک مساوی ناقابل با قهرمان آفریقا ، یک شکست خفیف مقابل قهرمانان جهان و اروپا نمانده است . امروز با این وضعیت ارز ، و حتی حمایت از کالای داخلی ، صحبت از علی دایی و کادرفنی‌ محترم‌شان آقایان بهزاد غلام‌پور ، محمد دایی و دیگران شده است که بر نیمکت تیم ملی برای جام‌ملت‌ها تکیه زنند . با احترام به این بزرگان ، اما این انتخاب احتمالی و البته فاجعه‌آمیز ، نشات گرفته از سادگی هواداران‌مان بود . هواداران فریب‌خورده‌یی که با نیم‌نگاهی به آرسن ونگر ، گریزی به قرارداد مکس آلگری ، و حساب و کتاب کردن نرخ مربیان طراز اول دنیا ، امید داشتند و دارند تا یکی از آن ها سوار بر طیاره شود و از کازرون و سیستان و بدبختی مردمان‌مان عبور کند و با افتخار هدایت تیم‌ملی‌مان را بر عهده بگیرد . و فردا تاریخ به بی‌حیایی‌ها و قدرنشناسی‌های‌مان ، یک برچسب ساده‌لوحی را هم اضافه می‌کند . همین‌قدر کوته‌فکرانه .

به راستی چه تعبیر معرکه‌یی داشته‌اند کارلوس کی‌روش ؛ «جعلی‌ها» . ملت فراموش‌کاری هستیم ؛ اگر پای منافع‌مان در میان باشد ، حاضر می‌شویم زمین و زمان را به هم بدوزیم و روبه‌روی هر مقدسی بایستیم ؛ جلال حسینی و وریا غفوری بهانه‌اند ، اصلاً ایران و تیم‌ ملی چه اهمیتی دارد . فقط خون آریایی و تمدن چندهزارساله و فرهنگ و ادب و یک سری شعارهای پرطمطراق دیگر را طوطی‌وار می‌گوییم و می‌شنویم و می‌نویسیم . دریغ از جرعه‌یی عمل . دروغ چرا ؛ مرثیه‌ و شکوه را از هم قلب‌های‌مان بگیرند ، غرق می‌شویم . ما مردم فراموش‌کاری که شنل سرخ را انداخته‌ایم بر روی دوش کسی که چرخه ی اقتصاد کشور را فلج کرده است و امثال همان آقا باعث شده جوانان این مرز و بوم به خاک سیاه بنشینند . شنل سلطان را بر روی دوشش انداخته‌ایم و عکس‌هایش را با بی‌حیایی آپلود می‌کنیم و می‌نویسیم ؛ امیرکبیر . مشخص نیست جناب امیرکبیر چه زمانی به زندان بازگردد و چه زمانی بدهی‌های چندهزار میلیاردی را که حق معلمان و مردم است ، خواهد پرداخت . مردم فراموش‌کاری هستیم که مقابل یکی از بهترین تیم‌های ‌ملی تاریخ‌مان مشت گره زدیم و آرزوی ذلتش را در سر پروراندیم . ما را چه به صدر آسیا ، ما را چه به غرور و افتخار . اگر به نگاهی برنمی‌خورد ، این تیم‌ ملی از سرمان هم زیاد بود ، ما یک تیم‌ملی می‌خواستیم اندازه ی خودمان ، که برای رسیدن به پلی‌آف صعود به جام‌جهانی بمیریم و زنده شویم ، چشم بدوزیم به نتایج دیگر بازی‌ها ، که قطر و بحرین و فلان چه نتیجه‌یی گرفته‌اند . ما را به چه صعود بی‌حماسه ؛ ما باید آرزوی گل زدن در اولسان و جده را داشته باشیم تا سال‌ها بشوند تیتراژ اخبار صدا و سیما . ما را چه به کارلوس کی‌روش آخر ؛ مربی‌یی می‌خواهیم اندازه ی خودمان . بله قربان‌گو باشد و مطیع این و آن . یکی که نه پشت احسان و مسعود بماند ، نه برای اتهام به دروازه‌بانش در پرتغال کودتا کند . آن روز هم خواهد رسید که تاریخ از قدرنشناسی‌های‌مان بنویسد . از مردمی که تیم‌ ملی کشورشان را به‌ خاطر منافع پوچ باشگاهی فروخته بودند ، از ناسپاسانی که هواداران را به بیراهه برده بودند و از هوادارانی که جعلی بودند .

"شقایق اشک‌ریز - آی اسپورت"