برای محمد مایلی کهن : چند دقیقه دوست‌تان داریم

حیرت‌انگیزترین موضع‌گیری درباره ی آن‌چه برای مسعود شجاعی و احسان حاج‌صفی اتفاق افتاده ، مربوط به محمد مایلی کهن است . موضعی روشن ، مدرن و پدرانه که حساب او را از حجت‌الاسلام‌های وصل‌شده به فوتبال جدا می‌کند . مایلی ، با فوتبال زندگی کرده . در این فضا نفس کشیده و دوست ندارد روند آلوده‌شدن این ورزش به تصمیم‌های تند سیاسی را تماشا کند . او برای دفاع از دو ستاره ی ایرانی پانیونیوس ، به جلسات عمومی سازمان ملل اشاره کرده و به ناگزیرشدن نماینده‌های ایران از حضور در جلسه‌هایی که نمایندگان رژیم صهیونیستی هم در آن حضور دارند . فرزندان ایران ، عبارتی است که مایلی برای احسان و مسعود به کار می‌برد تا شاید فضا را در اطراف این دو مهره ی مهم خط هافبک تیم ملی تلطیف کند . او روی نکته‌یی دست گذاشته که تقریباً از دید همه پنهان مانده بود و راهکار هوشمندانه‌یی برای جلوگیری از آسیب دیدن دو فوتبالیست ایرانی انتخاب کرده . سرمربی فصل گذشته ی ملوان ، بزرگ‌ترین غافلگیری این روزهای فوتبال ایران را رقم زده و بعد از سال‌ها تکیه به نفرت و دعوا ، برای یک بار هم که شده وجه دیگری از کاراکترش را عیان کرده .

مرور همین چند جمله از مایلی ، «ای‌کاش»‌‌ها و «اگر»‌های فراوانی را در ذهن علاقه‌مندان به فوتبال ایجاد می‌کند . چه می‌شد اگر او به جای خلق و خوی تند ابدی‌اش ، همیشه به همین نرمی با ماجراهای مختلف برخورد می‌کرد و شانس سرمربی گری در پرسپولیس را از دست نمی‌داد ؟‌ چه می‌شد اگر او فروردین ماه 88 در زمان انتخاب‌شدن به عنوان سرمربی جدید تیم ملی ، آن بیانیه‌ها را منتشر نمی‌کرد و با کار کردن روی روح و روان بازیکنان ، ایران را به جام جهانی 2010 می‌برد ؟‌ چه می‌شد اگر او به جای یک عمر حساس‌شدن روی ابرو و مدل لباس بازیکنان ، تمرکزش را به فوتبال اختصاص می‌داد و فقط معادله‌های فنی را جدی می‌گرفت ؟‌ چه می‌شد اگر او با درگیری‌های روزانه ، شانس بازگرداندن ملوان به لیگ برتر را تباه نمی‌کرد ؟‌

کارنامه ی محمد مایلی کهن ، پر است از موضع‌گیری‌هایی که ضروری نبودند . که لازم نبودند . که کاش نبودند . در این موضع‌گیری‌ آخر اما ، او شبیه مایلی‌کهنی که می‌شناسیم نیست . این بار استثنائاً دوست‌اش داریم . برای همین چند خط . برای همین چند دقیقه .

"محمدحسین عباسی _ آی اسپورت"