ملوان با آن قدمت و طرفداران دو آتشه استحقاق این را داشت که روزهای خوبی را در لیگ برتر سپری کند به خصوص که می توانست از امتیاز بازیکنان سرباز هم نهایت بهره را ببرد و تیمی در خور طرفدارانش بسازد . شروع رویایی این تیم با برتری مقابل ذوب آهن به یکباره با سرباز کردن مشکلات مالی و منتفی شدن واگذاری باشگاه به بخش خصوصی تحت الشعاع مشکلات قرار گرفت و در این بین سو مدیریت و تصمیمات اشتباه هم مزید بر علت شد تا اوضاع بدتر از آن چیزی شود که همه پیش بینی می کردند .
حتی آمدن محمد احمدزاده به نیمکت ملوان به عنوان یک مربی بومی که جو انزلی را می شناسد هم تصمیم درستی از آب درنیامد چون این تیم در هشت هفته ی پایانی تنها یک برد آن هم بعد از مرگ مهرداد اولادی مهاجم این تیم مقابل سایپا به دست آورد و در باقی بازی ها امتیاز از دست داد . در هفته ی پایانی انزلی چی ها برای بقا تنها به یک تساوی و یا حتی شکست با اختلاف یک گل نیاز داشتند تا بمانند اما مقابل سیاه جامگان هم قوی سپید بالی برای پرواز نداشت و چوب نداشتن یک گلر مطمئن و باتجربه را خورد .
سیدحسین حسینی مرد شماره ی یک انزلی چی ها در بدترین زمان ممکن آسیب دید و سه هفته ی پایانی را از دست داد تا ملوانان به دروازه بان های جوان خود اعتماد کنند ، اعتمادی که جواب مثبت نداشت به خصوص در مقابل سیاه جامگان که میرزازاد جوان درون دروازه ایستاد و با خوردن دو گل بد زمینه برای شکست ملوان و سقوط تیم را فراهم کرد . البته از این بازیکن جوان که از او به عنوان سرمایه ی آینده ی گلری ایران نام برده می شود ، زیاد نمی توان خرده گرفت چون مقصر اصلی در رقم خوردن این مشکلات باشگاه بود که نتوانست مشکلات مالی در راه ماندن سرگیی پاشنکو را حل و فصل کند و این گلر مقدونیه یی میانه های فصل از تیم جدا شد .
به هر ترتیب با سقوط ملوان به دسته ی اول بازیکنان سرباز هم وداع تلخی با مرداب داشتند . نفراتی مثل سیدحسین حسینی ، محمدحسین کنعانی زادگان و حسین ماهینی در شرایطی از انزلی کوچ کردند که خاطره ی تلخ سقوط به دسته ی اول را در کارنامه ی دوران فوتبال شان ثبت کردند . علاوه بر این سربازها باید جدایی نفراتی مثل رضا درویشی ، عزت پورقاز و … را نیز قطعی دانست تا ملوان در فصل آتی دل به جوانان خود بسته و به دنبال بازگشت به لیگ برتر باشد .
———
