برای نوشتن از تیمی باید دست به قلم شد ، که گویی یکی از میراث‌های آبا و اجدادی ماست که سینه به سینه به ما رسیده است ، تیمی که نامش بر گرفته از رودی ست که حیات را به صدباره در این سرای زندگی یادآور می شود ، سپیدرود رشت ، تیمی پر از خاطره ی تلخ و شیرین و نوعی معرفی هویت برای آن هایی که می خواهند بیش از پیش ما را بشناسند .
و حالا روزهای کمی تا شروع لیگ دسته اول فوتبال مانده ، جایی که سپیدرود رشت باید در خانه ی قدیمی اش که با این رده عجین شده بود ، بار دیگر برای خودش اعتبار گذشته را دست و پا کند ، تیمی که مشتاقانش در این روزها دل توی دل شان نیست ، تا بر روی سکوهای ورزشگاه پیر عضدی نام مقدس سپیدرود را در فضا طنین انداز کنند .
که سپیدرود بعد از هفت ، هشت سال بار دیگر پس از پستی و بلندی های سریالی فوتبالی اش بار دیگر توانست از سیاه چاله ی لیگ دسته دوم رخت بر بندد ، تا نگاه ها بیشتر از هر موقعی دیگر معطوف به این ریشه دار باشگاه قدیمی فوتبال گیلان و ایران انداخته شود ، و ما سرمست تر از هر وقت دیگری ، لحظه شماری می کنیم برای دیدن و میدان داری این زیبای بی بدیل . روزهایی که خوب می دانیم باز هم پر از غم و شادی ، چنان مثل گذشته که با یک تیم عقبه دار گره خورده است ، شاید در این روزها دوست داشته باشیم ، مثل همان تماشاگر نماها از ظن از نوک دماغ بینی دیدگان و خوش خیال های بی غم ، خودمان را با گلوی مان خیرات کنیم ، برایش هورا بکشیم ، وقتی توپ را از خط دروازه ی حریف می گذرانند ، در پوست خود نگنجیم ، و یادمان برود ، ما با چه غم هایی شب را روز ، یا روز را شب در این روزمرگی های زندگی می کنیم .
این سپیدرود اگر نبود ، شاید تا حالا سر به صحرا گذاشته بودیم ، وقتی آدم ها را توی ورزشگاه کنار هم نمی شناسیم و می نشاند ، پیرمردهایی که زودتر از هر جوانی روی سکو نشسته اند ، و زودتر از هر جوانی با تشویق این تیم به وجد می آیند ، باید با این تیم و برای تیم زندگی کرده باشی ، تا بفهمی بیراه نگفته ایم یکی از پناه دهنده های ما توی بحران احساس و عاشقی درون آدمی می تواند همین تیم باشد ، وقتی کسی نه اشک را خواهد دید ، نه به تو خرده می گیرد ، چون همگی می دانند ، معشوقت در جذب عاشقش ، یک عمر سنگ تمام گذاشته .
"عماد واسع _ آی اسپورت"
