فوتبال بانوان بندرانزلی و غیرتی که نیست

تا برای تان بگوید هم اکنون وضعیت آمادگی فنی تیم در چه مرحله یی است و یا این که مربی جدید تا چه اندازه فوتبال می فهمد و یا این که در این فصل ملوان چه وضعیتی خواهد داشت . مردم این شهر با فوتبال نفس می کشند ، زندگی می کنند و جدی جدی حیات و ممات شان به تیم فوتبال شهرشان گره خورده است . هیچ کاری هم به خیر و شر دنیا ندارند . دنیا برای آن ها ملوان بندرانزلی است . خودشان می گویند هویت ما تیم ملوان است و اگر نه چه کسی این شهر کوچک را می شناسد ؟ سیروس قایقران اسطوره ی آن هاست و افتخارشان این که تا به امروز بیشتر کاپیتان های تیم ملی از بچه های انزلی بوده اند . اگرچه متاسفانه تیم ملوان بندرانزلی این اواخر حال و روز خوشی نداشت اما انزلی ها هم چنان دلخوش بودند . دلخوش به تیم بانوان بندرانزلی که در این روزهایِ نحس ، جورِ بدبیاری های تیم مردان را هم به دوش می کشید . زنانی که نامِ ملوان بندرانزلی را به عنوان تیتر یک روزنامه ها و سایت های ورزشی در این دوره ی فترت حفظ کردند تا مردان بندر بتوانند بر مشکلات شان فائق آیند و بار دیگر نامشان در لیگ برتر پشت حریفان را به لرزه دربیاورد . حالا و درست وقتی که در دورانِ کسادیِ بازارِ فوتبالِ مردانِ بندر ، نامِ زنان ، زمزمه ی روز و شب مردم انزلی شده ، تیم بانوان منحل می شود . جامعه ی ورزشی در شوکی عمیق فرو می رود . اما فاجعه ی بزرگ هنوز سر بر نیاورده . اعتراض ها بالا می گیرد . بیانیه یی به نام باشگاه ملوان منتشر می شود تا این خبط و خطای آشکار توجیه شود . توجیه نمی شود اما فاجعه رخ می دهد . حضرات برای توجیه ناتوانی های شان در اداره ی فوتبال این شهر کوچک و دوست داشتنی ، زنان را به چیزی متهم می کنند که تابوی جامعه ایرانی است . چه چیزی ؟ چیزی که نمی توان گفت . چیزی که درباره ی زنان نتوان به زبان آورد ، آشکار است و گفتنش از ناگفتنش به . تنظیم کنندگان آن بیانیه ی شرم آور خوب می دانستند چه می گویند و با که می گویند . آن ها آبرو و حیثیت زنانی را نشانه رفته بودند که در این سال ها برای مردم شهرشان افتخارات بسیار آورده بودند . 

هیچ کس از بی اخلاقی دفاع نمی کند اما آن چه مدعیان می گویند نه به این راحتی قابل اثبات است و نه اگر اثبات شود ، مجوزی برای بیان آن وجود دارد . اگر معیار شرع است که ریختن آبروی افراد را گناهی بزرگ می داند . اگر معیار قانون است که گناه این بانوان در هیچ محکمه یی ثابت نشده است . اگر معیار عرف است که مردم بندرانزلی این زنان ورزشکار را همانند مردان فوتبالیست شهر دوست می دارند و ارج می نهند . پس با چه معیاری چوب حراج به آبروی این افراد زده شد ؟ علاوه بر این ، گیرم تعدادی خاطی در میان این تیم وجود داشته باشد – مگر در دیگر اقشار چنین خاطیانی وجود ندارد ؟ – چرا باید با یک بیانیه همه را در مظان اتهام قرار داد ؟ این مایه ی بی پروایی در ریختن آبروی دیگران از کجا آمده ؟ چرا هیچ نهاد رسمی و انقلابی و دینی و قانونی و مدنی در اعتراض به این پرده دری و گستاخی چیزی نمی گوید ؟ توقع نداریم مسلمانی از این واقعه دق کند . داستان کشیدن خلخال از پای زن یهودی را هم از یاد برده ایم . در اجاقی هم طمع شعله نمی بندیم . خردک شرری هست هنوز ؟