از همان نیم فصل اول که تیم ریشه دار رشتی ها پس از سال ها انتظار به دسته اول فوتبال کشور پا گذاشت و در هفته ی چهارم به مصاف ملوان انزلی رفت ، ویژه بودن این شهرآورد کاملاً مشهود بود . دیداری که با شعارهای زیبای «شهرآورد گیلان بدون توهین» و با استقبال لیدرهای ملوان از هم استانی های مرکزنشین با گل و شیرینی و سلام و صلوات شروع شد و خیلی زود با اخراج و پنالتی ها و درگیری هواداران از پشت نقاب بیرون آمد .
حالا و در نیم فصل دوم و در شرایطی که ملوانان جای سپیدرودی ها را در صدر جدول گرفته بودند ، نوبت رشتی ها بود که در ورزشگاه مملو از جمعیت شهید عضدی پذیرای انزلی چی ها باشند و با یک تیر دو نشان بزنند . انتقام شکست نیم فصل اول و کاهش فاصله با صدر جدول .
نیمه ی پر لیوان ورزشگاه پر از جمعیت عضدی بود و بازی سریع دو تیم ، به خصوص در نیمه ی دوم که میزبان برای غرق نشدن بیش از پیش دست و پا می زد و بعد از گل مساوی با توجه به جو ورزشگاه برای به گل نشاندن کشتی ملوانان به آب و آتش زد . بعد از استقلال رشت و پگاه و داماش که در سال های اخیر بار فوتبال رشت را نوبتی به دوش کشیدند و زیر این بار تاب نیاوردند ، حالا سپیدرود ، ققنوس پیری که دوباره از خاکستر متولد شده بود ، نشان داد که ریشه های عمیق چه قدرتی در رویش تماشاگران پرشور روی صندلی ها دارند . دو تیم ریشه دار فوتبال شمال در بالاترین طبقات ساختمان لیگ یک و آماده برای کوچ کردن به جایی بهتر . ریشه هایی ضخیم که سال هاست باغبانی به خود ندیده اند ؛ به جز باران و مردمی که با چتر و بی چتر به خاطر تیم شان به خیابان می زنند .
اما همیشه در پس این هم قبیلگی ها یک (اما) وجود دارد . این بار هم این اما در بطری هایی که از سکوها به زمین می بارید ، پنهان شده بود . بطری هایی که شاید توسط عده یی محدود ؛ ولی به تعداد نامحدود ، فرهنگ هواداری فوتبال استان را هدف گرفته بود . بطری هایی که بارها جریان بازی را دچار سکته های خفیف کرد و همه را به دردسر انداخت . بطری هایی که علی نظرمحمدی را وادار کرد نیم دور عضدی را بچرخد و از خودی ها تقاضای آتش بس کند . بطری هایی که تماشاگران تیم مهمان هم خوب بلد بودند از آن استفاده کنند . طوری که یکی از سخت ترین نکات فنی (!) بازی پرتاب اوت بود .
ال گیلانو این بار برنده نداشت ، نه در زمین و نه روی سکوها !
"ورزش سه"
