ملوان مقابل پرسپولیس با برنامه ی خاصی وارد میدان شد و به خوبی حفره های کنار زمین که قدرت اصلی پرسپولیس است را بسته بود ، آن ها در فاز دفاعی به سیستم پنج ، چهار ، یک رو می‌آوردند که برتری عددی در تمام زمین را برای ملوانی‌ها به همراه داشت .
حضور بازیکنان ملوان و نحوه ی آرایش آن ها در زمین نشان از آنالیز خوب کادرفنی این تیم از پرسپولیس داشت ، آن ها در زمانی که در فاز دفاعی حضورداشتند با سه مدافع مرکزی و دو بازیکن کناری چینش خط دفاعی را کامل می‌کردند و چهار بازیکن خط هافبک ، دو بازیکن مرکزی خط هافبک در نزدیک ترین فاصله به مدافعان مرکزی قرارمی‌گرفتند .
اما کلیدی‌ترین نقش را دو هافبک کناری ملوان در این مسابقه داشتند که در زمان حضور توپ در هر سمت زمین ، یکی از بازیکنان برای پرس حضور پیدامی‌کرد و روی دست مدافع کناری قرار می گرفت و بازیکن سمت مخالف به مرکز زمین نزدیک می‌شد تا برتری عددی و پرس در میانه ی میدان با نفرات بیشتری صورت بگیرد ، با سیستمی که ملوان در این مسابقه درنظر گرفته بود هر بازیکن این تیم یک بازیکن نزدیک خود داشت و در صورت اشتباه در یارگیری یا دریبل خوردن فرصت کافی برای جبران و بازگشت به جریان مسابقه در اختیار آن ها قرارمی‌گرفت .
این دو بازیکن نقش ویژه ی دیگری هم داشتند ، در زمان دریافت توپ و انتقال به حمله در سریع‌ترین زمان ممکن روی دست مهاجم هدف قرارمی‌گرفتند تا با دریافت پاس زمینه ساز ضدحلمه باشند ، دلیل اصلی حضور محمدرضا سلیمانی به جای سهیل فداکار هم همین موضوع بود که ملوان در نیمه ی اول سعی داشت ، با ارسال مستقیم پشت دفاع حریف را هدف قراردهد اما عملکرد خوب کنعانی زادگان باعث شد تا تغییر تاکتیک دهند و بازیکن فیزیکی تر به نام محمدرضا سلیمانی را به میدان بفرستند تا با کنترل توپ و راه انداختن هافبک های کناری این تیم را در موقعیت گلزنی قراردهد .
ملوان با این روش بازی در جریان مسابقه شانس زیادی برای گلزنی نداشت و بیشتر به دنبال کسب یک امتیاز مسابقه بود اما نیم نگاهی به ضدحملات داشت ، این اتفاق در ثانیه های پایانی بازی رقم خورد و بازیکنان ملوان در شرایط شش به یک با مدافع پرسپولیس قرارگرفتند .
این مسابقه از لحاظ تاکتیکی یکی از مسابقات خوب لیگ بود که در نهایت ملوان به آن چه که می‌خواست ، رسید .
عکس‌ها : امیر غنچی
